In februari 2023 was ik 12 1/2 jaar mentor bij de stichting Mentorschap ZO Brabant.
Een mooie tijd om op terug te kijken en nog van te genieten.
Bij de start in 2010 was ik met pensioen en nog zoekend naar nuttig vrijwilligerswerk. En daar las ik in de krant dat de stichting mentorschap was opgericht en vrijwilligers zocht.
Ik voelde meteen: dat zou wel ‘ns wat voor mij kunnen zijn.
Ik heb mijn werkzame leven met veel plezier in de gezondheidszorg gewerkt en mensen steunen, die zelf de regie niet meer over hun leven kunnen voeren, dat leek me wel wat.
Ik meldde me aan en kon na een gesprek een scholingstraject starten.
Ik startte met Marianne, die verstandelijk beperkt is en in een instelling woont en ik ben nog steeds haar mentor. Het was destijds verrassend om te ontdekken dat we op dezelfde datum geboren zijn, dat schept een speciale band.
Marianne kan niet praten, wel communiceren, kan lopen en is dol op koffie en lekker eten.
Ik ga met haar zwemmen, fietsen op een duofiets en wandelen om in contact te blijven en natuurlijk denk ik mee met de instelling voor de juiste zorg voor haar. Ik heb een goed contact met de eerstverantwoordelijke en het is nuttig om mee te denken, in haar dossier te kunnen lezen hoe elke dag verloopt en invloed te hebben op het zorgplan en de bijbehorende evaluaties.
In de loop van de jaren heb ik diverse cliënten gehad, die inmiddels allen overleden zijn. Veel dementie en thuiswonend of in een instelling wonend. Boeiend en nuttig, fijn om in contact te zijn, want dat is altijd wel goed gelukt. Het is fijn om een blij gezicht te zien bij binnenkomst. Dat is waar ik het voor doe en wat me blij maakt.
Het meest bijzondere mentorschap was een dementerend echtpaar, wat ik samen met de bevriende bewindvoerder heb begeleid in de laatste jaren van hun leven. Het is gelukt om hen thuis te laten wonen met hulp van Hongaarse hulpverleners, die 24 uur per dag aanwezig waren in huis en elke 2 weken terug gingen naar hun land, waarna er een andere vaste collega kwam. Dat was erg nuttig en dankbaar werk en het heeft een heel tevreden gevoel gegeven dat ze beiden in hun eigen bed hebben kunnen overlijden.
Ook de man, die euthanasie wilde en steun wilde in dat traject was een bijzondere gewaarwording. Met hem was het ook heel speciaal om zijn vertrouwen te krijgen, mede doordat ik het Brabant dialect machtig ben. Uiteindelijk is hij rustig in zijn eigen huis overleden, omdat gaandeweg het euthanasietraject, duidelijk werd dat hij er nog niet voor in aanmerking kwam; er was nog behandeling mogelijk.
Al met al was het een hele klus, door zijn bijzondere karakter, leefstijl en opvattingen. Maar wat een tevreden gevoel geeft het als hij zo blij is met de aandacht en steun die ik kon geven.
Op dit moment ben ik, behalve voor Marianne, mentor van een man met psychiatrische problematiek na een herseninfarct, die ook nog dementeert. Hij woont in een instelling en ook daar is het belangrijk dat een mentor meedenkt voor de juiste zorg en ondersteuning. Ook hij is blij met mij en ik met hem. Een heerlijk fietstochtje naar hem toe en dat fietsen geeft een extra tintje voor mij aan het mentorschap. Ik wandel met hem en samen doen we de wekelijkse boodschappen met zijn pinpas, die hij zelf niet meer kan gebruiken.
Elk jaar maak ik een verslagje voor de rechtbank en de begeleiding vanuit de stichting is altijd beschikbaar, dat geeft een veilig gevoel. Ik hoef het niet alleen te doen, maar kom een heel eind met mijn levenservaring en gezond verstand.
Kortom ik ben een blij mens!
Maria